Δεν ένιωσα και πολλά φορώντας τα νυφικά.
Δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο και ούτε μπόρεσα να παραμυθιαστώ με τα ετοιματζίδικα φουστάνια αυτών των -κατά κύριο λόγο- τόσο κιτς μαγαζιών.
Αυτό που μ'αρεσε ήταν που πήγα με τη μαμά μου.
Μου άρεσε που χάρηκε τόσο πολύ που είδε ένα νυφικό να μου πηγαίνει. Μου άρεσε που συγκινήθηκε και που είδα ότι ήταν αυτό που ήθελε...
Αυτά περί συναισθημάτων και άλλων... δαιμονίων...
Οι μέρες του Γολγοθά μου...
Γεια σας!Με λένε Μάρθα και σε 3 μήνες παντρεύομαι!
Νόμιζα ότι είναι εύκολο να παντρευτεί κανείς, αλλά δεν είναι. Νυφικά, προσκλητήρια, ρούχα, καλεσμένοι, τραπεζώματα και λίστες γάμου είναι πολλά θέματα για να χειριστεί κανείς μόνος του.
Πολύ περισσότερο εγώ, που είμαι ανοργάνωτη εκ φύσεως.
Ελπίζω να με βοηθήσετε να οργανωθώ καλύτερα.
Φυσικά θα έχω και τις φίλες μου μαζί.Και τον άνδρα μου τον Χαλούφ, ο οποίος πριν παντρευτούμε θα πρέπει -for more fun- ΚΑΙ να βαφτιστεί.
Θα σας διηγούμαι λοιπόν τον Γολγοθά του γάμου μου που μόλις αρχίζει.
My big fat CRETAN wedding!
2 comments:
Σε καταλαβαίνω Μάρθα. Και για μένα ο πιο καλός λόγος για να παντρευτώ θα ήταν η μαμά μου. Άντε και ο μπαμπάς μου (ή μάλλον κυρίως αυτός!) Αλλά αυτό, αγαπητές τριαντάρες, είναι ένα λούκι στο οποίο μας έβαλαν αυτοί για τους οποιούς τώρα εμείς κοπιάζουμε συναισθηματικώς και μετά πρέπει να βρούμε και λύση κι από πάνω.
Εχεις δίκιο Φένια μου.
Αλλά είναι φαύλος κύκλος, δεν είναι?
Post a Comment